UMUDUNU KAYBETME
"Umudunu kaybetme" ya da "asla vazgeçme" içinde doğduğumuz toplumda veya dünyanın herhangi bir topluluğunda nesilden nesile,dilden dile aktarılan bir söz,bir nasihat belki. Kişisel gelişim kitaplarının çoğu bu söz üzerinden inşa edilmiş. Daha çocukken tırmanmaya çalıştığımız koltuk bize vazgeçmemizi fısıldarken annemizin ve babamızın arkadan yükselen sesini duymuşuz: "Hadi bebeğim, başaracaksın, vazgeçme!" Yıllar geçmiş, mekanlar değişmiş. İlkokulda parmaklarımız yorulurken sayfalarca yazı yazmaktan öğretmenimizin sesi kuvvet olmuş bize: "Güzel yavrum, olacak, vazgeçme!" Hayat boyu, şu an kaç yaşındaysak o kadar yıl evrende iki ses arasında bocalayıp durmuşuz: "Amaan boş ver!" ya da "hayır vazgeçme!" Peki biz hangi sesi dinledikçe hangi sonuçlarla karşılaştık? Bunun muhasebesini yaparsak ortaya nasıl bir tablo çıkar? Hayat boş verenlere mi kucak açtı, vazgeçmeyenlere mi? Boşvermek kolaydı, kolaya kaçmaktı. Vazgeçersin olur