UMUDUNU KAYBETME
"Umudunu kaybetme" ya da "asla vazgeçme" içinde doğduğumuz toplumda veya dünyanın herhangi bir topluluğunda nesilden nesile,dilden dile aktarılan bir söz,bir nasihat belki. Kişisel gelişim kitaplarının çoğu bu söz üzerinden inşa edilmiş. Daha çocukken tırmanmaya çalıştığımız koltuk bize vazgeçmemizi fısıldarken annemizin ve babamızın arkadan yükselen sesini duymuşuz: "Hadi bebeğim, başaracaksın, vazgeçme!"
Yıllar geçmiş, mekanlar değişmiş. İlkokulda parmaklarımız yorulurken sayfalarca yazı yazmaktan öğretmenimizin sesi kuvvet olmuş bize: "Güzel yavrum, olacak, vazgeçme!"
Hayat boyu, şu an kaç yaşındaysak o kadar yıl evrende iki ses arasında bocalayıp durmuşuz: "Amaan boş ver!" ya da "hayır vazgeçme!"
Peki biz hangi sesi dinledikçe hangi sonuçlarla karşılaştık? Bunun muhasebesini yaparsak ortaya nasıl bir tablo çıkar? Hayat boş verenlere mi kucak açtı, vazgeçmeyenlere mi? Boşvermek kolaydı, kolaya kaçmaktı. Vazgeçersin olur biter. Hayallerin var, vazgeç.Hedeflerin var, vazgeç. İyi bir iş, iyi bir eş, iyi bir hayat...Hepimizin var bir hayali. Peki hayal kurmak yetti mi?Asla! Hayal kurmak sadece bir başlangıçtı.Asıl mesele onu gerçekleştirebilmekteydi ve bu da yatağa uzanıp gözlerini tavana dikmek ile olacak iş değildi. Şu güne kadar ne istediyse kavuşan insanlar hayaller kurup sabah aynı bıkkınlıkla hayata kaldığı yerden devam edenler değildi. Dün olduğundan farklı değilsen bugün, aldığın nefes neye yarardı ki? Oksijen israfı.Gece kurduğun hayaller için sabah bir adım atmıyorsan gece boyu kırpmadığın gözlerine yazık. Okunan kitaplar, izlenen filmler, gidilen tiyatrolar vesaire hepsi sana şunu fısıldadı: Asla vazgeçme! Bazıları fısıltıdan anlamadığını düşündü ve seni silkeledi, bağırdı: Umudunu kaybetme! Yaş 7 olsun 70 olsun hayat son nefese kadar devam etmekte. Elini eteğini çekmeyi düşündüğün yıllar varsa hayattan hemen o fikri unut. Çünkü öyle bir karar ölüm demektir. Bedenin nefes alması yetmez ki yaşamaya. Hep bir adım öne, hep bir adım ileriye deyip hayata sımsıkı sarılmak gerekir. Yıllarca "var bir hayalimiz" dedik. Bu söz yalnızca kamyon arkasına yazı yazanların işine yaradı.Onlar bile mesafe katetti de biz yerimizde saydık. Şimdi kalan ömrünün ilk saniyesi.Derin bir nefes al, hayatını yaşa!
Yıllar geçmiş, mekanlar değişmiş. İlkokulda parmaklarımız yorulurken sayfalarca yazı yazmaktan öğretmenimizin sesi kuvvet olmuş bize: "Güzel yavrum, olacak, vazgeçme!"
Hayat boyu, şu an kaç yaşındaysak o kadar yıl evrende iki ses arasında bocalayıp durmuşuz: "Amaan boş ver!" ya da "hayır vazgeçme!"
Peki biz hangi sesi dinledikçe hangi sonuçlarla karşılaştık? Bunun muhasebesini yaparsak ortaya nasıl bir tablo çıkar? Hayat boş verenlere mi kucak açtı, vazgeçmeyenlere mi? Boşvermek kolaydı, kolaya kaçmaktı. Vazgeçersin olur biter. Hayallerin var, vazgeç.Hedeflerin var, vazgeç. İyi bir iş, iyi bir eş, iyi bir hayat...Hepimizin var bir hayali. Peki hayal kurmak yetti mi?Asla! Hayal kurmak sadece bir başlangıçtı.Asıl mesele onu gerçekleştirebilmekteydi ve bu da yatağa uzanıp gözlerini tavana dikmek ile olacak iş değildi. Şu güne kadar ne istediyse kavuşan insanlar hayaller kurup sabah aynı bıkkınlıkla hayata kaldığı yerden devam edenler değildi. Dün olduğundan farklı değilsen bugün, aldığın nefes neye yarardı ki? Oksijen israfı.Gece kurduğun hayaller için sabah bir adım atmıyorsan gece boyu kırpmadığın gözlerine yazık. Okunan kitaplar, izlenen filmler, gidilen tiyatrolar vesaire hepsi sana şunu fısıldadı: Asla vazgeçme! Bazıları fısıltıdan anlamadığını düşündü ve seni silkeledi, bağırdı: Umudunu kaybetme! Yaş 7 olsun 70 olsun hayat son nefese kadar devam etmekte. Elini eteğini çekmeyi düşündüğün yıllar varsa hayattan hemen o fikri unut. Çünkü öyle bir karar ölüm demektir. Bedenin nefes alması yetmez ki yaşamaya. Hep bir adım öne, hep bir adım ileriye deyip hayata sımsıkı sarılmak gerekir. Yıllarca "var bir hayalimiz" dedik. Bu söz yalnızca kamyon arkasına yazı yazanların işine yaradı.Onlar bile mesafe katetti de biz yerimizde saydık. Şimdi kalan ömrünün ilk saniyesi.Derin bir nefes al, hayatını yaşa!
Yorumlar
Yorum Gönder